دلنوشته به شهید گمنام ساله ی دانشکده علوم قرآنی میبد

دلنوشته یک فارغ التحصیل برای رفیقش 

‌سلام بر رفیق هجده ساله ام. سلام بر زیباترین برگ از دفتر خاطراتم 

‌سلام بر آن عزیزی که نگاه حضرت زهرا (س) را برایمان به همراه داشت. 

سلام بر بوی #عطر_شوق ، آنکه بوی زیارت از او به مشام می رسید. او که هنگام رسیدنش، #اشک، امانمان نمی دادو بی بهانه بر چهره می بارید و با زلالی خود، دل را صاف می کرد. 

سلام بر تو #رفیق_جانم، شهید گمنام ساله. هنگامی که خبر دادند #مهمان می آید از دل و جان به امید نگاه مادرمان  مایه گذاشتیم.

میدانستیم از شهدای #زهرایی و مادری هستی، آنانی که تیر بر #پهلویشان خورده و یا زهرا (س) گفته اند.

آمدی ولی چه آمدنی، همه آمدند؛ پیر و جوان، زن و مرد، مادر و فرزند، لیلی ها، فرهاد هاچگونه بگویم همه #عاشق شده بودند. فرهاد و لیلی شده بودند برای تو و برای آرمان تو.

راستی #فاطمیه شروع شده

آن روز نیز همه مادر را صدا می زدند.

یا زهرا یا زهرا یا زهرا

یادتان هست 29 بهمن ۹۶

اما حرف ما اینست ؛ #رفیق، به عنوان مهمان آمدی و زود #میزبان شدی، ساده تر بگویم #صاحبخانه شدی، صاحب دل ما، حال ما هستیم که مهمان تو ایم و اکنون بعد از چند سال تمام است این مهمانی شیرین، که بهترین لحظه ی مهمانی برای ما #حضورت در جمع ما و صاحبخانه شدنت بود.

آن رو که همه  یکی بودیم برای یک هدف.

آن هم نگاه مولا و به جا آوردن #رسم_رفاقت بود. 

صاحبخانه ی ما،  می دانی #رسم ما این است که در هر مهمانی ای ، صاحبخانه دوست دارد که مهمانش با دل #خوش، خانه اش را ترک کند، ما نیز مهمانان چند ساله ی #قرآن، داریم می رویم، 

یک دل خوش می خواهیم.

میخواهیم که واسطه شوی نزد #حضرت_مادر

برای همه ی ما، رسم رفاقت را برای رفقایت، آنان که گویی جسمشان بار سفر بسته و عازم دیار خویش  اند ولی دل را گذاشته اند #کنارت به جا آوری .

وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ ( آل عمران/ ۱۶۹ )

شهدای گمنام زهرایی اند یا زهرا (س).